Jest to tekst roboczy przedstawiony przez austriackie wspólnoty należące do ENC jako materiał do przemyśleń i dyskusji
Określamy się jako wspólnota oparta na relacjach oraz chcemy tworzyć dużą rodzinę.
Pragniemy troszczyć się o nasze relacje spędzając razem dużą część naszego wolnego czasu. Chcemy razem dzielić nasz czas, także wspólnie odpoczywając.
Chcemy się nawzajem szanować i dobrze się do siebie odnosić.
Pragniemy służyć sobie wzajemnie konkretnymi czynami, chcemy dzielić się naszymi darami.
Pragniemy rozwiązywać pojawiające się między nami konflikty z braterską miłością, przyjmując braterskie upomnienia, wykazując gotowość do przebaczenia i pojednania.
Mamy świadomość tego, iż Bóg powołuje nas do różnych posług i obowiązków w obrębie wspólnoty oraz poza nią. Pragniemy trwać w duchu służby Bogu, braciom i siostrom oraz tym, do których Bóg nas posyła.
Odpowiedzialność za wewnętrzne życie wspólnoty oraz jej działania skierowane na zewnątrz, powinna być sprawiedliwie podzielona pomiędzy wszystkich, tak aby nie przeciążyć kilku osób ciężarem obowiązków.
Pragniemy ukierunkowywać życie członków wspólnoty przede wszystkim na aktywności, które podejmujemy jako wspólnota, zgodnie z powołaniem, darami i realnymi możliwościami członków wspólnoty.
Nasza duchowość jest przede wszystkim chrystocentryczna. Podkreślamy osobiste przynależenie do Chrystusa, jako najgłębszy owoc chrztu, i osobistą z Nim relację. Wyznajemy wiarę w zbawienie przez łaskę oraz podkreślamy naszą odpowiedzialność, aby kontynuować drogę uświęcenia. Wierzymy w dającą życie moc Ducha Świętego, który tworzy z nas nowe stworzenie. Jako synowie i córki Ojca chcemy kroczyć tą drogą jako wspólnota świętych tworząc Kościół Chrystusa.
Nasza duchowość jest w dużej mierze kształtowana przez ruch charyzmatyczny rozwijający się w ostatnich czasach. Uważamy się za część ruchu odnowy charyzmatycznej w Kościele, ale nie przyjmujemy wszystkich jego aspektów.
Nasze życie duchowe nie może być zastąpione przez nic innego. Najważniejszą sprawą jest oddawanie czci Bogu i uwielbianie Go zarówno w naszej osobistej modlitwie jak i we wspólnocie.
Bycie członkiem naszej wspólnoty wymaga osobistego nawrócenia, a także gotowości do kontynuowania i rozwijania relacji z Bogiem, jak również stałego podążania w kierunku prawości i świętości. Pragniemy przede wszystkim dbać o osobistą relację z Ojcem, Synem i Duchem Świętym.
Zachęcamy naszych członków do poważnego oddawania Bogu codziennie swojego życia, przede wszystkim poprzez codzienną modlitwę i wytrwałe studiowanie Słowa Bożego.
Pragniemy służyć sobie wzajemnie duchowymi i naturalnymi darami zgodnie ze świadectwem zawartym w Nowym Testamencie (Rz 12, 1 Kor 12), w naszych różnych życiowych sytuacjach. Szczególnie chcemy służyć sobie modlitwą — wspólną i za siebie nawzajem.
Spotkania modlitewne to najważniejsza część naszego życia wspólnotowego. Jako duchowa rodzina gromadzimy się przed Panem, aby Go sławić i wielbić, dziękując Mu i prosząc, gotowi aby słuchać Jego Słowa. Pragniemy tak organizować nasze spotkania, aby pozostawić także czas na działanie Boga i doświadczenie Jego obecności. Wspólnoty różnią się „stylem” swoich spotkań oraz ich częstotliwością.
Spotkania modlitewne są centralnym punktem wspólnotowego życia, dlatego bardzo ważne jest, aby wszyscy członkowie wspólnoty uczestniczyli w nich tak często jak to możliwe. Spotkania powinny być „duchowymi oazami”, motywującymi, inspirującymi, dającymi siłę, zachęcającymi. Uczestniczenie w spotkaniach nie powinno być traktowane tylko jako wypełnienie obowiązku, lecz jako ważne doświadczenie duchowe.
Nasze spotkania modlitewne to przede wszystkim spotkania otwarte, podczas których mile widziani są goście. Ale mamy także specjalne spotkania, podczas których rozmawiamy o wewnętrznych sprawach dotyczących naszego życia wspólnotowego, udzielamy sobie rad i poświęcamy czas na modlitwę wstawienniczą. W tego rodzaju zebraniach biorą udział tylko członkowie wspólnoty.
Relacje między członkami wspólnoty oraz między całą wspólnotą a Bogiem traktujemy jako „przymierze” w sensie biblijnym. Używając określenia „przymierze” wyrażamy, że podstawą naszych wspólnot nie jest tylko ludzkie pragnienie bycia razem lub ludzka decyzja o zapoczątkowaniu wspólnoty chrześcijańskiej, lecz jest to przede wszystkim szczególne Boże wezwanie. Przymierze rozpoczyna się potwierdzeniem tego wezwania w sercach braci i sióstr zakładających wspólnotę i trwa, gdy jest ono potwierdzane poprzez osoby wstępujące później do wspólnoty.
To wezwanie do sprzymierzenia-relacji z Bogiem, daje nam bezpieczeństwo i wspólną przyszłość, nawet wtedy, gdyby forma wspólnoty zmieniła się pod wpływem wyzwań przyszłości.
Przymierze z Bogiem, które jest stanowi zapewnienie o Jego wierności, zobowiązuje także nas do bycia wiernymi: członków wspólnoty w relacjach między sobą, liderów z członkami wspólnoty, całą wspólnotę w relacji z Bogiem.
Ta relacja przymierza stanowi duchową podstawę naszego uczestnictwa w życiu wspólnoty: we wspólnotowych spotkaniach, w grupach domowych, w posługach, w dawaniu dziesięciny (według ustaleń) oraz w osobistym zobowiązaniu, aby być świadkiem Biblii.
Wierzymy, że Bóg powierza koordynację naszego życia jako wspólnoty określonym braciom i siostrom, których powołanie do posługi przywództwa musi być potwierdzone przez wspólnotę. Autorytet liderów w ich posłudze pochodzi bezpośrednio od Boga. Konkretne formy wyznaczania i zatwierdzania liderów są różne w poszczególnych wspólnotach.
Posługa przywództwa jest przede wszystkim posługą pasterską. Przywódcy powinni być osobami godnymi zaufania w swoim świadectwie bycia wyznawcami i uczniami Chrystusa. Powinni przedstawić członkom wspólnoty wyraźną wizję tego, w jakim iść kierunku zarówno indywidualnie jak i jako wspólnota. Powinni ukazywać i wyjaśniać życie chrześcijańskie poprzez nauczanie i własny przykład. Jako dobrzy pasterze powinni wyciągać rękę do tych, którzy potrzebują pasterskiej opieki w kroczeniu tą drogą.
Celem i zadaniem przywódców jest pomoc braciom i siostrom w osiągnięciu dojrzałości i stawaniu się uczniami oraz w rozwijaniu ich osobistych darów. Liderzy mają pomagać braciom i siostrom w odkrywaniu osobistego powołania każdego z nich. Powinni pomagać im w rozwijaniu ich zdolności, aby odkryli swoje powołanie.
Liderom głównie powierzona jest posługa nauczania. Ich zadaniem jest to, aby dbać o poprawność nauczania. Mają zadanie rozeznawania duchów w związku z wszystkimi planami i zadaniami rozwojowymi wspólnoty oraz różnymi obszarami podejmowania decyzji.
Liderzy reprezentują wspólnotę na zewnątrz.
Liderzy powinni dbać o pokój, sprawiedliwość, moralność w obrębie wspólnoty. Powinni przyczyniać się do tego, aby konflikty pomiędzy członkami wspólnoty były rozwiązywane zgodnie z wartościami i zasadami zawartymi w Nowym testamencie.
Liderzy mogą być wspierani przez swoich pomocników, którzy mają podobny autorytet we wspólnocie.
Rola lidera jest bardzo ważna dla kierowania życiem i posługą wspólnoty, dlatego wspólnoty ENC zobowiązują się do informowania się nawzajem o zbliżających się wyborach nowych liderów w danej wspólnocie oraz do pomagania sobie nawzajem w wyznaczaniu właściwych osób do tej posługi.
W pewnym sensie wszystkie nasze wspólnoty są prorockie. Odnoszą się do nas słowa: „Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane” (Mt 6,33). Członkowie wspólnoty powinni żyć w sposób wyraźnie podkreślający pierwszeństwo Bożego Królestwa w prorockim znaczeniu (1 Kor 7, 29-32).
Aby być wspólnotą prorocką, pragniemy w naszym życiu wspólnotowym zostawić miejsce na posługiwanie się bogactwem daru proroctwa.
Posługiwanie się darem proroctwa zarówno we wspólnocie jak i poza nią wymaga rozeznawania duchowego przez liderów oraz przez całą wspólnotę zgodnie z Pismem Świętym.
Żyjemy w świecie, ale zostaliśmy wybrani przez Boga. W naszym życiu, w naszych zasadach i wartościach nie chcemy upodabniać się do tego świata, lecz ukazywać Boże wartości i zasady (Rz 12, 1-2).
Jako szczególne świadectwo dla ludzi, pragniemy wyróżnić i uświęcić niedzielę jako Dzień Pański i siódmy dzień tygodnia, poprzez świętowanie i odpoczynek od pracy. Pragniemy działać na rzecz tego, aby świętowanie niedzieli było wciąż, na ile to możliwe, praktykowane w naszym społeczeństwie.
Naszą posługę prorocką rozumiemy przede wszystkim jako bycie strażnikiem w Ciele Chrystusowym oraz w świecie. Pragniemy rozpoznawać „znaki czasu”. Zgodnie z proroctwami dotyczącymi Królestwa Bożego, pragniemy trwać przed Bogiem w nieustającym wstawianiu się (Iz 62, 6-8).
Zgodnie z naszym powołaniem — indywidualnym i jako wspólnoty, pragniemy brać udział w posługach prorockich, zmieniając kościoły i społeczeństwa zgodnie z wartościami Bożego Królestwa, niezależnie od tego, czy jest to dla nas wygodne, czy nie. Chcemy głośno wyrażać nasze zdanie, gdy widzimy złe działania, sprzeciwiające się Prawu Bożemu.
Zachęcamy naszych członków, aby wykorzystywali wszystkie okazje do świadczenia o Chrystusie w różnych sytuacjach życiowych i miejscach przebywania. Nikt nie powinien czuć się zmuszanym do tego, lecz świadczyć z radością, „albowiem miłość Chrystusa przynagla nas” (2 Kor 5,14). Ten rodzaj bycia świadkiem chcemy ujawniać w różnych naturalnych sytuacjach: w kontaktach z sąsiadami, z przyjaciółmi, w miejscach pracy i podczas czasu wolnego.
W każdej wspólnocie podstawowe znaczenie powinna mieć ewangelizacja. Przekazywanie Dobrej Nowiny ludziom, którzy nie znają Boga osobiście, ma się stać naszą szczególną radością. Bardzo ważna jest gotowość do wprowadzania poszukujących chrześcijan w stawanie się coraz bardziej gorliwymi uczniami. Każda wspólnota powinna pozostawać otwarta na przyjmowanie nowych członków.
W szczególny sposób pragniemy wspierać tych, którzy mają specjalny charyzmat i powołanie do regionalnej lub międzynarodowej posługi ewangelizacyjnej. Wspieramy takie osoby finansowo i duchowo.
Dziesięcina jest biblijną podstawą błogosławieństwa i bycia błogosławionym. Dzieci Izraela były wzywane przez proroka do dawania dziesięciny, aby „był zapas w Moim domu...” (Ml 3,10). Dlatego nasi członkowie są wezwani do tego, aby przestrzegać Bożych ustaleń i oddawać 10% swoich zarobków dla budowania Królestwa Bożego.
Zgodnie ze szczegółowymi ustaleniami w poszczególnych wspólnotach, duża część dziesięciny ma być zagospodarowywana przez wspólnotę — która stanowi dla braci i sióstr duchowy dom w Królestwie. Duża część dziesięciny służy na pokrycie bieżących wydatków związanych z wewnętrznymi potrzebami oraz posługami wspólnoty.
Z całkowitych wpływów z dziesięciny, przynajmniej 10% powinno zostać spożytkowane na potrzeby Królestwa Bożego, na zewnątrz wspólnoty. Wiele wspólnot przeznacza na ten cel większą sumę. Pewna część dziesięciny powinna być ofiarowana ubogim w obrębie wspólnoty i poza nią.
Niektóre działania w obrębie ENC są także opłacane z finansów wspólnoty nie pochodzących z dziesięciny. Liderzy powinni uwzględnić to w planowaniu budżetu wspólnoty.
Szczególnie wiele uwagi poświęcamy naszym dzieciom i młodzieży. To głównie oni będą kontynuowali kroczenie drogą, którą my podążamy, lub dzieło to zatrzyma się.
Powinna istnieć odpowiednia posługa dla dzieci w różnym wieku, kierowana przez godny zaufania zespół, mężczyzn i kobiety, którzy są oddanymi uczniami i potrafią nawiązać dobry kontakt z dziećmi. Osoby posługujące w ten sposób mają prowadzić nauczania biblijne. Dzielą się one swoim doświadczeniem Boga w grupach podzielonych według wieku. Mają nauczać chrześcijańskiego życia, posługując się językiem motywującym i zachęcającym młodych ludzi.
Posługa dla dzieci jest tylko uzupełnieniem działań rodziców, które nie mogą być przez nic zastąpione. Wspólnota wspiera rodziców w ich obowiązkach i robi to zwłaszcza przez ewangelizację dzieci.
Nasze dzieci powinny pozytywnie spostrzegać wspólnotę — jako miejsce rozwoju i realizowania się rodziców i ich przyjaciół. Nie powinniśmy ukrywać przed dziećmi naszych trudności. Postawa rodziców względem wspólnoty ma wpływ na ich dzieci.
Dzieci i młodzież mogą brać udział w działaniach wspólnoty. Mogą być włączani do różnych posług, stosownie do wieku, ale nigdy im tego nie narzucamy.
Posługa dla dzieci powinna być otwarta i atrakcyjna także dla osób postronnych, tak aby można było zachęcić inne dzieci do uczestnictwa.
Młodzi ludzie powinni wiedzieć, że mają pełną wolność w podjęciu decyzji w związku z Chrystusem i wyborem sposobu w jaki za Nim pójdą. Nie nakłaniamy ich do kontynuowania drogi rodziców i ich wspólnoty. Nie chcemy narzucać następnemu pokoleniu naszego sposobu życia, lecz pragniemy przekazać mu nasze wartości ważne w kierowaniu przez nich swoim życiem. Jako dowód tej wolności pragniemy aktywnie wspierać nasza młodzież w rozwijaniu swoich wspólnot, w swoim stylu, lub nawet w wyborze innego sposobu chrześcijańskiego zaangażowania.
W naszych wspólnotach pragniemy kierować się Bożym Słowem, słuchać go i przestrzegać. Pismo Święte jest wiążącą wskazówką dla naszego nauczania oraz odpowiedzią na nasze pytania związane z życiem we wspólnocie.
Powinniśmy starać się, aby całe głoszenie i nauczanie było oparte na konkretnych fragmentach biblijnych lub przynajmniej ogólnie potwierdzone biblijnie.
Zachęcamy naszych członków do regularnego czytania i studiowania Pisma Świętego. Dlatego warto prowadzić kursy przygotowujące do studiowania Biblii.
Nie możemy zakładać, że wszyscy członkowie mieli w przeszłości kontakt z oddziaływaniem kultury chrześcijańskiej. Dlatego proponujemy nauczanie uwzględniające różnorodne aspekty życia chrześcijańskiego.
Zasady życia w pierwszym Kościele odnoszą się także do naszych wspólnot (Dz 2, 46-47). Członkowie powinni mieć swoje grupy domowe. Skuteczność grupy domowej zależy od systematycznego uczestnictwa jej członków. Grupy domowe powinny spotykać się regularnie (przynajmniej co 2 tygodnie).
Strukturę wspólnoty powinny tworzyć mniejsze jednostki — małe grupy. Są one konkretnym miejscem nawiązywania relacji pomiędzy członkami wspólnoty poprzez tworzenie rodzinnej atmosfery. Dotyczy to zwłaszcza dużych wspólnot.
Grupa domowa jest miejscem modlitwy i uwielbienia, studium biblijnego i wzajemnego dzielenia się. Jest miejscem budowania relacji opartych na zaufaniu i wzajemnego pomagania sobie.
Grupa domowa nie powinna być grupą zamkniętą. Powinna być otwarta na gości i gotowa do przyjęcia nowych członków.
Osoby samotne mogą przeżywać swoją sytuację życiową jako rozwijającą, umożliwiającą realizowanie się, a nie jako pozbawioną znaczenia. Życie bez obciążeń związanych z życiem rodzinnym otwiera możliwości rozwijania wielu darów duchowych i wartości kulturowych.
Nasze wspólnoty powinny być dla osób samotnych miejscem, gdzie spotykają się one ze zrozumieniem dla swojej sytuacji oraz powinny stanowić dla nich bezpieczny dom.
Osoby samotne powinny wykorzystać swoją wolność, aby służyć Bogu i ludziom. Ich dyspozycyjność powinna być mądrze i ostrożnie wykorzystana, tak aby nie nadużyć ich wolności. Dobrą rzeczą jest, kiedy osoby samotne pomagają rodzinom. Należy jednak uważać, aby nie doprowadzić u nich do poczucia, że zawsze muszą być dyspozycyjni w tym zakresie.
Rodziny powinny utrzymywać kontakty i bliskie relacje z osobami samotnymi oraz zapraszać ich do udziału w niektórych obszarach swojego życia rodzinnego. Jest to ważne zwłaszcza wtedy, gdy osoby samotne pomagają tym rodzinom.
Osoby samotne potrzebują zarówno swojego miejsca i czasu we wspólnocie, jak i czasu spędzanego wspólnie z innymi.
Są osoby, które od Boga otrzymały dar celibatu. Każdy, kto odpowiada na to wezwanie, ma specjalną posługę we wspólnocie. Osoby te żyją samotnie dla całej wspólnoty na podobieństwo Boga, który jest dla nas wszystkich. To przywilej, kiedy mamy takie osoby pośród nas. Stanowi to również odpowiedzialność dla wspólnoty, aby stworzyć możliwość rozwoju tego szczególnego powołania.
Nasze wspólnoty wspierają pary małżeńskie jako biblijny model wspólnego życia oraz rodziny jako zdrowe „komórki” chrześcijańskiego życia.
Wspólnoty powinny wspierać rodziców tak, aby ich rodzicielstwo było dla nich radością. Rodzice powinni starać się oto, by spędzać ze swymi dziećmi wystarczająco dużo czasu i wkładać dużo energii w ich wychowanie.
W szczególny sposób pomagamy rodzinom, które z powodu różnych okoliczności lub problemów małżeńskich znajdują się w szczególnie trudnej sytuacji lub takim, w których jest tylko jedno z małżonków. Atmosfera szczerości, otwartości i wolności od niewłaściwych postaw pomaga tym rodzinom w otwarciu się na przyjęcie pomocy.
To rodzina jest miejscem, gdzie wzrastają kolejne pokolenia chrześcijan i gdzie jest przekazywana Ewangelia. Ta odpowiedzialność nie może zostać przejęta przez wspólnotę. Jest to zadanie rodziców.
Ponieważ wiele naszych wspólnot to głownie „wspólnoty rodzinne”, wpływa to na charakter życia wspólnotowego. Włączamy nasze dzieci do życia wspólnoty i tworzymy w niej odpowiednie dla nich struktury. Nasze spotkania i aktywności planujemy tak, aby były one sprzyjające rodzinie.
Odpowiedzialność za rodzinę ma pierwszeństwo przed zobowiązaniami we wspólnocie. Oznacza to, że niektórzy rodzice czasami nie są w stanie wypełniać swoich posług we wspólnocie z powodu spraw rodzinnych. Ważne jest również to, aby rodziny zwróciły uwagę na to, że praca zawodowa nie może nigdy być ważniejsza od obowiązków rodzinnych.
Wspólnoty zrzeszone w ENC zdają sobie sprawę z tego, że są odpowiedzialne za Boże Królestwo i pragną służyć Ciału Chrystusa jako sieć ENC i jako poszczególne wspólnoty.
Posługi te są zróżnicowane: apostolstwo, proroctwo, ewangelizacja, posługa poradnictwa, posługa nauczania. Istnieje specjalna posługa dla Izraela, posługa odnowy i ożywienia Kościoła, posługa na rzecz jedności Ciała Chrystusowego, posługa względem osób będących w szczególnej potrzebie duchowej lub fizycznej oraz posługa w społeczeństwie. Służymy zarówno w naszym środowisku, w naszych narodach, a także na szczeblu międzynarodowym. Nie każda wspólnota służy we wszystkich aspektach, lecz każda wnosi to, co Bóg jej powierzył.
W naszych wspólnotach w sposób świadomy łączymy różne poziomy życia, a także różne życiowe okoliczności oraz poświęcamy uwagę różnym etapom życia. Pragniemy szanować różne pokolenia i ich zróżnicowane potrzeby oraz tworzyć między nimi atmosferę wzajemnej pomocy. Pozwalamy starszemu pokoleniu dzielić się bogactwem doświadczenia życiowego z młodszymi, aby mogli oni uczyć się z niego oraz spoglądać w przyszłość z nadzieją.
Starsi członkowie powinni czuć, że wspólnota jest ich domem. Pragniemy szanować ich godność i dobre imię. Chcemy żyć tak, aby zachować wrażliwość na ich potrzeby. Chcemy ukazywać gotowość do pomocy im w różnych życiowych sytuacjach.
Wspólnoty, które nie mają teraz do czynienia z taką sytuacją, powinny przygotować się na to, że nadejdzie czas, gdy ich członkowie wejdą w ten okres życia
Chorzy pośród nas zasługują na naszą uwagę i opiekę. Odzwierciedlają oni w szczególny sposób tajemnicę Krzyża i obecność Chrystusa (Mt 25,35). Gdy nie są oni w stanie brać udziału w życiu wspólnoty tak, jakby tego pragnęli, powinniśmy zachęcać ich do uczestniczenia w nim w sposób bardziej duchowy.
Na chorych kładziemy ręce i ufamy, że Bóg ich uzdrowi. Robimy to w przekonaniu, że Bóg daje w każdym przypadku wewnętrzną siłę, pociechę i pokój, a w wielu przypadkach także fizyczne wzmocnienie i uzdrowienie.
Wspólnoty powinny być czujne na wszelkie nadużycia mogące pojawić się w posłudze modlitewnej, tak aby osoby potrzebujące nie znalazły się pod presją wymuszającą ich uzdrowienie przez ich wiarę. Nadużycie ma miejsce wtedy, gdy nie uznajemy suwerennej decyzji Boga, aby dać uzdrowienie fizyczne jednej osobie, a nie udzielić go innej. Nawet wtedy, gdy nie rozumiemy woli Boga, to jest w niej zawarty Jego plan zbawienia (Rz 8,28).
Wspólnoty ENC mają szczególną odpowiedzialność w działaniu na rzecz jedności Ciała Chrystusowego, pojednania chrześcijan i przezwyciężania dzielących ich barier. Wszystkie wspólnoty ENC podejmują ten ciężar — zarówno te, które ze swej natury są ekumeniczne (ich członkowie są różnych wyznań) jak i te, których członkowie należą do jednego wyznania.
Członkowie wszystkich wspólnot powinni rozwijać wrażliwość na sprawy ekumenizmu. Powinni uczyć się jak szanować i cenić inne wyznania ich braci i sióstr nawet wtedy, gdy nie rozumieją wszystkiego lub nawet odrzucają niektóre ich teologiczne przekonania lub praktyki.
Wspólnoty ekumeniczne powinni poświęcić szczególną uwagę temu, w jaki sposób prowadzą spotkania i organizują życie codzienne, tak aby szanować wyznanie poszczególnych członków. Ważne jest to, aby podczas zebrań podkreślać wspólną wiarę, a nie to, co jest różne.
We wspólnotach ekumenicznych musimy uważać na to, aby ich członkowie nie odrzucali swojej tożsamości wypływającej z ich wyznania. Na ile to możliwe, powinni pozostać wiernymi i aktywnymi członkami w swoich kościołach. W ten sposób możliwe będzie uniknięcie rozwinięcia się w ciągu lat mentalności „wolnego kościoła”. Nie powinno jednak dojść do tego, że członkowie wspólnot ekumenicznych zaczną przesadnie podkreślać przynależność do swoich kościołów.
Wspólnoty ekumeniczne powinny starać się usilnie o to, aby mieć dobre relacje swoich członków z przywódcami poszczególnych kościołów.
Ponieważ zobowiązaliśmy się do pracy na rzecz jedności, pragniemy aby jedność dotyczyła wszystkich aspektów: małżeństwa, rodzin, wspólnoty. Dopiero kiedy będziemy tworzyć kulturę jedności i odbudowywania, będziemy wiarygodni i kompetentni w posługiwaniu na rzecz ekumenicznego pojednania.
Jako wspólnoty wspieramy działania ekumeniczne w naszych krajach. Bierzemy w nich udział i popieramy wysiłki i zdarzenia związane z pracą na rzecz jedności i pojednania.
Wspólnoty ENC w obrębie danego kraju powinny tworzyć lub przyłączać się do sieci. Wspólnoty, które nie należą do sieci ENC, ale kierują się tymi samymi wartościami, także mogą mieć w niej swój udział.
Związek między wspólnotami w sieci traktujemy jako rodzaj przymierza.
Pomiędzy wspólnotami w obrębie sieci powinny istnieć rzeczywiste relacje. Zachęcamy do różnorodnych kontaktów pomiędzy ich członkami.
Wspólnoty ENC powinny mocno ze sobą współpracować. Wspólnoty wspierają się wzajemnie materialnie, personalnie, dzieląc się doświadczeniami i darami.
Wspólnoty ENC dążą do uzgodnienia ze sobą treści swoich programów nauczania, jednak nie jest konieczna pełna zgodność w każdym aspekcie.
Wspólnoty ENC dokładają starań, aby pracować razem i ujednolicać swoje projekty. W przypadku, gdy wspólnoty zdecydują się pracować bardziej intensywnie na polu misyjnym, konieczne stanie się większe zaangażowanie ze strony każdej z nich.
Oprócz wewnętrznych relacji, wspólnoty utrzymują szersze kontakty z kościołami, ruchami ekumenicznymi, innymi wspólnotami i międzywyznaniowymi organizacjami. Razem z nimi pragniemy budować Królestwo Boże. Fakt, że w poszczególnych przypadkach wspólnie pracujemy, nie musi oznaczać, że automatycznie popieramy wszystko, co robią te grupy.
Przywódcy wspólnoty powinni regularnie informować swoich członków o wszystkich działaniach i aktywnościach wspólnoty. Należy poświęcić specjalny czas na wstawianie się w tych intencjach. Nie należy wymagać od wszystkich członków jednakowego angażowania się w te działania.
Aktywności podejmowane przez wspólnoty powinny zostać uwzględnione w planach dotyczących wspólnoty i jej budżecie.
W naszych wspólnotach wyróżniamy strukturę liderów i jej przedstawicielstwo (liderzy wspólnot, liderzy grup) — jest to „skierowany na zewnętrz system duszpasterski” oraz posługę opieki indywidualnej nad poszczególnymi członkami — jest to „skierowany do wewnątrz system duszpasterski”. Przedstawiciele obu tych struktur działają niezależnie od siebie, co ma na celu zapewnienie wolności.
Członkowie sami wybierają swoich opiekunów duchowych(*). Konieczne jest zapewnienie ich, że treści ich rozmów będą utrzymywane w tajemnicy.
Opiekun duchowy powinien być osobą ugruntowaną w byciu uczniem Chrystusa. Może służyć innym ludziom, kiedy jego życie będzie się charakteryzować stabilnością w duchowej, osobistej, wspólnotowej i społecznej sferze.
Osoba, która nie była sama w ten sposób prowadzona, nie powinna pełnić tej posługi.
Towarzysze duchowi starają się zbliżyć do siebie życie osób powierzonych ich opiece do wzoru ukazanego w Biblii. Opiekunowie nie kierują się idealistycznymi założeniami, ale raczej towarzyszą swoim braciom i siostrom w miejscu, w którym się oni obecnie znajdują. Nie narzucają swojego doświadczenia, lecz raczej starają się zrozumieć indywidualne sytuacje osób im powierzonych.
Osoby pełniące tę posługę szanują i cenią ludzi powierzonych ich opiece. Starają się zasłużyć na zaufanie traktując ich poważnie i uważnie ich słuchając.
Opiekunowie są blisko powierzonej im osoby, ale nie mówią tej osobie, co ma robić. Nie rozwiązują sami jej problemów, lecz towarzyszą jej tak, aby mogła ona sama w odpowiedzialny sposób podejmować decyzje odnośnie swojego życia.
Powinni mieć gotowość do słuchania pytań i problemów osób, którymi się zajmują, a nie do ich rozwiązywania.
Ich zadaniem jest zachęcanie swoich braci i sióstr do rozwoju. Mają być osobami uczciwymi i szczerymi.
Towarzysz duchowy zachęca swoich braci i siostry do samodzielnego wzrostu.
Dobrzy opiekunowie duchowi zdają sobie sprawę z granic swojej wiedzy, doświadczenia, darów i kiedy jest to konieczne zwracają się po profesjonalną pomoc. Pragną również pogłębiać swoje duchowe życie i zdobywać profesjonalne umiejętności.
Opieka i uczniostwo nie są obowiązkiem, lecz przywilejem. Zachęcamy wszystkich braci i siostry do posiadania swojego towarzysza duchowego.
Osoby pragnące korzystać z tej posługi powinny potraktować to z powagą i starać się o otwartość — zwłaszcza gdy chodzi o ważne obszary życia i posługiwania.
Celem opieki duchowej jest większe uświęcenie danej osoby, a nie rozwiązanie wszystkich jej problemów i uleczenie wszystkich zranień.
Nasze wspólnoty określają siebie jako wspólnoty życia. Oznacza to przede wszystkim, iż pragniemy dzielić razem nasze życie. Towarzyszymy sobie i umacniamy się wzajemnie, aby Jezus był coraz bardziej uwielbiony w naszym życiu.
Kiedy Bóg wzywa nas do zmiany naszej sytuacji zawodowej, miejsca zamieszkania, życiowych zwyczajów po to, aby żyć bliżej siebie — jesteśmy temu posłuszni. Życie w sąsiedztwie oraz wspólnych gospodarstwach domowych daje nam możliwość jeszcze bardziej tworzyć wspólnotę. Pragniemy wspierać osoby, które są wezwane do tego rodzaju życia.
W naszych wspólnotach istnieje wiele różnych form wspólnego życia: gospodarstwa domowe mężczyzn i kobiet, wspólne mieszkania, duże rodzinne gospodarstwa domowe, sąsiedztwo i inne.
Życie w tak bliskiej wspólnocie jest dobrowolne. Wspólnoty ENC tym różnią się od innych rodzajów wspólnot, że nie wymaga się tworzenia ścisłej wspólnoty życia. W niektórych przypadkach lepiej jest, gdy niektórzy bracia i siostry nie decydują się na życie z innymi pod jednym dachem. Uczestnictwo w takiej formie wspólnoty wymaga dobrego duchowego kierownictwa i opieki duchowej.
Osoby decydujące się na wspólne życie z innymi powinny mieć do tego pełną gotowość. Powinny wykorzystywać różne sposobności, aby wnosić swój wkład twórczości i motywacji do tworzenia wspólnoty życia. Nasza gorliwość jest szczególnie wystawiona na próbę, kiedy wyczerpuje się entuzjazm i zaczynamy doświadczać trudności. Jest to próba naszej wierności.
Sytuacje życiowe kształtują „rytm życia”. We wspólnych domach powinna istnieć jasno ustalona struktura, tak aby mieszkańcy znali swoje obowiązki i wzajemne oczekiwania. Im bardziej intensywne staje się wspólne życie, tym większe znaczenie ma nadzorcza rola liderów wspólnoty, która ma umożliwiać szybkie zapobieganie trudnościom.
Głównym celem wspólnego życia powinno być zawsze uwielbienie Boga i służba Królestwu Bożemu. Inne powody, np. ekonomiczne, powinny być zawsze drugoplanowe. Wspólna modlitwa ma stanowić centrum życia wspólnotowego.
Tłumaczenie: Joanna Kacer
Przypis:
(*) Użyto tu słowa counsellor. Counselling to rodzaj pomocy psychologiczno-terapeutycznej; odnosi się - w przeciwieństwie do psychoterapii w ścisłym znaczeniu tego słowa - do osób zdrowych, nie cierpiących na zaburzenia psychiczne. Wydaje mi się, że kontekst stosowania tego słowa w tym tekście pozwala na tłumaczenie go po prostu jako opiekun lub towarzysz duchowy.