1. Rozmowa ewangeliczna/ewangelizacyjna
Jest to spotkanie, w którym posługujemy się różnymi tekstami, idąc krok po kroku. Czasem spotkanie obejmuje 2-3 teksty, czasem 20! Chodzi o zrozumienie pewnych prawd i przejście od myślenia „światowego” do myślenia kategoriami Ewangelii. Typowym przedstawicielem tego typu spotkań jest „4 spotkania nad Ewangelią Łukasza” czy „8 spotkań nad Ewangelią Jana”. Jest to bardzo dobra metoda na etapie ewangelizacji i post-ewangelizacji. Ważne jest przygotowanie pytań (i ewentualnie pytań pomocniczych) przed spotkaniem, przemyślenie możliwych odpowiedzi. W wielu grupach pomaga przygotowanie notatnika uczestnika, tzn. kartki, na której będzie mógł pisemnie udzielać odpowiedzi pod każdym pytaniem — pomaga to w koncentracji i (częściowo) zapobiega próżnemu dyskutanctwu, czyli gadaniu z samej potrzeby gadania.
2. Ewangeliczna rewizja życia
Metoda wypracowana została przez międzywojenny francuski ruch JOC (Juennese Ouvriere Chretienne) i oparta jest na schemacie: voir-jugir-agir (widzieć-osądzić-działać). Zgodnie z tym wybrany problem życia rozważa się w trzech etapach:
a) Widzieć - postawienie problemu i jego egzemplifikacja w oparciu o doświadczenie życiowe uczestników lub ogólne.
b) Osądzić - konfrontacja ukazanych konkretnych postaw z nauką Pisma św. Pomocne jest pytanie: "Co Chrystus uczyniłby w tej sytuacji, na moim miejscu itd.".
c) Działać - konkretyzacja wniosków płynących z takiej konfrontacji. poleca się zapisanie ich przez każdego z uczestników.
3. Metoda z Vasteräs
Nazwa pochodzi od szwedzkiego miasta, gdzie po raz pierwszy zaczęto stosować tę metodę.
Każdy uczestnik musi mieć swój tekst. W pierwszej części spotkania na marginesie tekstu w trakcie rozważania indywidualnego zaznacza:
- pytajnikiem (?) - zdania dla niego niejasne lub niezrozumiałe,
- wykrzyknikiem (!) - nową odkrytą treść,
- strzałką (>) - szczególne wskazanie dla osobistego życia.
W drugiej części spotkania w grupie w trakcie rozmowy każdy zgłasza miejsca zaznaczone pytajnikiem. Z pomocą prowadzącego i uczestników (czasem trzeba odnieść się do literatury) wyjaśnia się te miejsca. W następnym etapie następuje dzielenie się treściami zaznaczonymi wykrzyknikiem, wreszcie miejsca zaznaczone strzałką stają się przedmiotem wspólnego dzielenia i modlitwy, podobnie jak w dzieleniu Ewangelią.
Metoda zmusza do wnikliwego zastanowienia się nad każdym słowem, czasem niemal nad znakami interpunkcyjnymi.
4. Krąg biblijny/liturgiczny
Jest to jedna z najprostszych form zgłębiania treści Pisma św. Zasadniczo stosuje się dwa sposoby:
a) Na wybrany temat wyszukuje się odpowiednie teksty biblijne, nad którymi toczy się rozmowa-dyskusja prowadząca do pogłębienia w atmosferze modlitwy. Ta forma jest o wiele trudniejsza od formy drugiej, wymaga bowiem biegłej znajomości Biblii by w miarę szybko znaleźć odpowiedni tekst. Dużą pomocą w tym względzie może być Konkordancja lub Słownik teologii biblijnej.
b) Odczytuje się jakiś fragment tekstu, na przykład z bieżących czytań mszalnych, po czym prowadzi się nad nim rozmowę-dyskusję analityczno-syntetyczną. Tu szczególnie pomocny może być Słownik teologii biblijnej.
5. Dzielenie się ewangelią
Grupa siadając w kręgu po krótkiej modlitwie wstępnej odczytuje wybrany tekst. Po dłuższej chwili rozważania w milczeniu, każdy z uczestników wypowiada swoje refleksje, zawsze jednak w pierwszej osobie gramatycznej i w odniesieniu do siebie .Wypowiedź może także przybierać formę modlitwy do Boga, inspirowanej danym tekstem. Mogą się w nich zawierać wplecione we własne słowa całe zwroty z rozważanego tekstu. Wszyscy słuchają mówiącego (nikt nie obmyśla swojej wypowiedzi), który swoją wypowiedź zwykle kończy jakąś aklamacją, na którą przysłuchujący się uczestnicy mogą także odpowiedzieć aklamacją.
Nikt w swojej wypowiedzi nie podejmuje dyskusji. Spotkanie kończy się wspólną modlitwą ciągle inspirowaną danym tekstem.
6. Droga do wspólnoty.
Forma ta przewidziana jest szczególnie dla dojrzałych i zżytych wspólnot, pragnących pogłębić więzi wspólnotowe, nie tyle w oparciu o wiedzę, co w oparciu o dzielenie się sobą, to jest swoim przeżyciem, uczuciami itp.
Po odczytaniu związanego z tematem tekstu biblijnego, uczestnicy po rozważeniu dzielą się, nie tym jak rozumieją daną treść, ale tym, jakie przeżycia, uczucia, skojarzenia wywołało w nich Słowo Boże. Wymaga to przede wszystkim otwartości w mówieniu i słuchaniu, dyskrecji wspólnoty, wyrażania się w pierwszej osobie liczby pojedynczej, bez jakichkolwiek adhortacji (typu: trzeba, należy, powinniśmy).
Spotkanie może zakończyć się modlitwą z włożeniem rąk, lub z wymianą pocałunku pokoju, jako potwierdzenia zacieśniającej się więzi.