Rozwój obowiązkiem chrześcijanina.

Konspekt konferencji

• Chrystus nie umarł za nas, żebyśmy żyli „jakoś”. Boży plan polega nie na tym, żeby jakoś udało Mu się nas zbawić, ale aby dać nam życie w pełni.

• Najprościej: 3 wymiary rozwoju. Rozwój dla:

• siebie
• Chrystusa
• drugiego człowieka

• Dokładniej:

4 wymiary:

• psychiczny (potrzeby, dążenia, lęki, zranienia, motywacje, popędy, model zachowania)
• intelektualny (w tym wiara, zrozumienie, poglądy, inteligencja, umiejętność argumentacji)
• społeczny (m.in. obowiązki stanu, uczestnictwo w życiu społeczno-politycznym, obowiązki zawodowe, uczestnictwo w Kościele-wspólnocie)
• teologalny (spotkanie z żywym Bogiem od nawrócenia z grzechu aż do mistyki włącznie)

• Problem: niedojrzałość w jednej dziedzinie powoduje w pewnym momencie blokadę i zafiksowanie w innych
• Problemy konkretne:

• Ktoś niedojrzały psychicznie, duchowo lub społecznie, a nadmiernie rozwinięty intelektualnie próbuje nawracać innych — może ich zrazić do wiary na całe życie
• Brak perspektyw w życiu duchowym (niedorozwój teologalny) — prowadzi do acedii, zniechęcenia lub aktywizmu
• Brak rozwoju intelektualnego prowadzi do mentalności „zamkniętej twierdzy” lub zamknięcia się w prywatności. Rozwój intelektualny wymaga także rozpoznawania znaków czasu, nie tylko nauczenia się na pamięć prawd wiary.
• Nadmierny rozwój sfery społecznej i intelektualnej: „syndrom charyzmatyka”. Wie wszystko o Bogu (tak mu się zdaje), działa w grupie, ma silne przeżycia, dary — czego jeszcze chcieć? A jednak po pewnym czasie przychodzi wypalenie, często wyrzuty w stosunku do innych, czasem szukanie „lepszego Kościoła”. Powodem tymczasem nie jest zło własnej wspólnoty, ale niedojrzałość w sferze teologalnej i psychicznej.

• Środki rozwoju:

• Życie! Uczestnictwo w życiu społecznym. Wystawianie się na sytuacje, w których możemy się czegoś nauczyć. Diakonia. Bez dawania nie można się rozwijać. Ważne elementy dojrzałości psychologiczno-społecznej to:
• Umiejętność komunikacji, wypowiadania się, słuchania innych, rozumienia ich problemów (empatia),
• Odpowiedzialność, umiejętność planowania i wyciągania wniosków z błędnych decyzji,
• Współpraca w grupie. Polski model: szef bierze sobie wszystkie kompetencje, a potem wymaga od podwładnych wykonania prac, których albo nie umieją zrobić, albo boją się zrobić, żeby się nie narazić. To jest model z gruntu zły.
• Planowanie czasu, tak by mieć go wystarczająco dla siebie, dla Boga i dla innych. To wymaga czasem powiedzenia „nie”, a czasem negocjacji,
• Wytrwałość i wierność (czasem zwane długomyślnością). Musimy się przeciwstawiać kulturze obrazkowej, gdzie liczy się tylko to, co właśnie widać.
• Introspekcja i rozwiązywanie problemów psychicznych.
• Rozmowa ze współbratem/siostrą, wizyta u kierownika duchowego, chrześcijańskiego psychologa (uwaga! B. niewielu chrześcijan-psychologów jest rzeczywiście psychologami chrześcijańskimi)
• Lektura książek M.in. J. Tarnowski, „Z tajników własnego ja”, C. Baars, A. Terruwa, „Integracja psychiczna”, A. J. Nowak, „Człowiek wiary, nadziei i miłości”, książki K. Dąbrowskiego, B. Shlemon, „Uzdrawianie wewnętrzne”
• Uzdrawianie wspomnień, przebaczanie, modlitwa wstawiennicza mająca na celu uzdrowienie wewnętrzne
• Formacja intelektualna. Książki, spotkania, wykłady itp. Lektura zarówno dzieł fachowych, jak i dobrej beletrystyki. Równie ważna jest kompetencja zawodowa, jak kompetencja chrześcijańska.
• Formacja duchowa. Modlitwa osobista, rekolekcje, sakramenty, modlitwa wspólnotowa, lektura duchowa.
• Słuchanie Słowa Bożego. Ogólne — kazania, rekolekcje, Pismo Św. Itd. Konkretne: modlitwa otwarta na słuchanie, wierność usłyszanemu słowu, proroctwa, rozeznawanie, podejmowanie decyzji, noszenie słowa w sercu.
• Otwartość na powołanie.

Co jeszcze znaczy rozwój psychologiczny; Kryteria dojrzałej osobowości:

(wg. Nowaka)

oraz dojrzałej wiary: