Oddychanie duchowe — wdech duchowy

Konspekt konferencji

1. Duch — spiritus — pneuma — ruah

Tchnienie — powietrze — oddychanie — inspiro — pneumatyczny

Powiązanie etymologiczne i symboliczne „ducha” z oddychaniem jest oczywiste. „Oddychanie duchowe” to trochę pleonazm, ale potrzebny

2. Oddychanie duchowe — krótkie przypomnienie, co to jest.

3. Mówienie o oddychaniu: zbytnia koncentracja na wydechu!

1. Co się stanie, jak wypuścimy powietrze, a nabierzemy próżni?
2. Co się stanie, jak będziemy oddychać w szczelnym pomieszczeniu?
3. Jaki z tego wniosek?

4. Co oznacza „wdech duchowy”? Zwrócić wzrok na Jezusa. Kontemplować oblicze Jezusa — patrz „Novo millennio ineunte”.

5. Jak w praktyce wdychać:

1. Bardzo wiele sposobów wdychania!
2. Istotne jest, żeby nie robić czegoś „dla” Boga — tak często jesteśmy nauczeni, że się wysilamy, ale jakby dla obcej osoby, ale żeby robić „z” Bogiem i „w” Nim.
3. Rozważanie — modlitwa myślna

• Cywilizacja bezmyślnego wchłaniania — trzeba się przeciwstawić.
• Żeby się huśtać, trzeba się rozbujać.
• Żeby zjeść obiad, trzeba trochę się wysilić — łyżka do gęby. Do pewnego czasu rodzice karmią, ale potem — własny wysiłek.
• Rozmyślanie najprostsze — od wyobrażenia tekstu np. z Ewangelii, próby wczucia się w sytuację, poprzez wyciągnięcie głębszego sensu aż do wniosków i modlitwy serca. Różaniec — stopień wstępny takiego rozmyślania
• Nieco wyższy stopień: skupienie się na tekście, który trudniej sobie „wyobrazić”, ale który także odnosi się zawsze do jakiejś konkretnej sytuacji
• Jeszcze wyższy stopień: aktywne słuchanie

1. Wielbienie Pana słowami
2. Cicha adoracja/kontemplacja
3. Czytanie duchowe
4. Rozmowa „duchowa”

6. Cytaty do przemyślenia: Mdr 10,8-14; Ef 5,15-20 Kol 3,1-4. 15-17 Flp 3,12-16 Ef 4,17-24 Ga 2,20-21