I. Duch Prawdy - dlaczego jest tak ważny w życiu chrześcijanina.
1. Prawda o Bogu. „Pożyteczne jest dla was moje odejście... Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy” (J 15,6-15). Dlaczego Jezus nie chciał zostać z nami - przecież przyszedł po to, żeby nam objawić Ojca. Czy patrząc na Jezusa nie poznalibyśmy Ojca lepiej niż nie widząc Go? Nie, bo poznanie Ojca wymaga tchnienia od wewnątrz, które dopełni słów i czynów Jezusa. Prawda, którą ma objawić Duch Święty nie da się zamknąć w żadne słowa ani obrazy. Jest to niejako „pogłębienie” lub „rozszerzenie” naszych naturalnych kategorii myślowych (1Kor 2,10-16). Za prawdziwym poznaniem Boga idzie też możliwość głębszego poznania całej rzeczywistości nadprzyrodzonej i przyrodzonej.
2. Prawda — prawdziwa cześć Boża. „Nadchodzi godzina, owszem już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Bogu w Duchu i prawdzie (...). Bóg jest duchem, potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie” (J 4,23-24). Kontekst: Samarytanka u studni. Duch oznacza: m.in. umysł, tchnienie życia, przenikanie na wskroś i w głąb, wejście w to, co zamknięte. Różne próby religijnego poznania Boga: ryty, ofiary, mistycyzm, misteria, odmienne stany świadomości, ćwiczenia psycho-fizyczne, trans, nastawianie swego ciała na ekstrema, wypełnianie prawa, posłuszeństwo państwowo-religijne, myślenie ambiwalentne. Wszystkie ludzkie „pomysły” na religię świadczą o jednym: o głodzie Ducha i prawdy. Człowiek rozumie, że jego umysł jest ograniczony, że jego siły są ograniczone, że nie umie zajrzeć do środka rzeczy - próbuje o własnych siłach poszerzyć swoje możliwości.
3. Prawda o grzechu i zbawieniu. „Przekona świat o grzechu, sprawiedliwości i sądzie” (J 16, 8).:
Człowiek będzie skłonny widzieć w Bogu dla siebie przede wszystkim ograniczenie, a nie źródło wyzwolenia i pełnię dobra. Potwierdza się to w naszej nowożytnej epoce, kiedy ateistyczne ideologie dążą do wykorzystania religii utrzymując, że stanowi ona o podstawowej „alienacji” człowieka. Człowiek zostaje niejako wyobcowany i wyzuty z własnego człowieczeństwa, gdy idąc za ideą Boga, przypisuje Jemu to, co należy do człowieka, i wyłącznie do człowieka! W tym procesie myślenia i działania historyczno-socjologicznego odrzucenie Boga doszło aż do ogłoszenia Jego „śmierci”. (DV 38)
- Opór stawiany Duchowi ma wymiar osobisty, ale także kulturowy
4. Prawda — wyzwolenie. „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8,32). Człowiek nie znający prawdy jest w niewoli: własnych pragnień, własnego doświadczenia, stereotypów domu, środowiska, epoki — w których wyrósł, grzechu pychy, grzechów przywiązań i pożądań, własnych lęków. Ponadto jest łatwo manipulowany w każdej dziedzinie è fikcje.
5. Prawda — świadectwo. „Duch Prawdy będzie świadczył o mnie” (J 15,26-27) - bez Ducha niemożliwe jest ani przyjęcie prawdy o zbawieniu w Chrystusie, ani przekazanie tej prawdy innym. „Nikt nie może bez pomocy Ducha Świętego powiedzieć Panem jest Jezus'.” (1Kor 12,3).
II. Sytuacje:
1. Kiedy się modlimy:
2. Kiedy stajemy wobec próby:
3. Kiedy jesteśmy w „zwykłych okolicznościach życia”
4. Kiedy spotykamy się z innymi chrześcijanami: