163	Ga 1	„Paweł – apostoł, z ustanowienia Bożego, nie ludzkiego …do niemądrych Galatów, którzy usiłują przejść od Ewangelii Chrystusa do Ewangelii alternatywnej” – tak można sparafrazować początek listu św. Pawła do Galatów. Swoją godność apostolską Paweł przedstawia jako uzasadnienie stanowczości i mocnych słów, które musi skierować do Galatów. Autorytet apostolski „z ustanowienia Bożego” oznacza, że Paweł jest apostołem, czyli posłańcem samego Boga. Czy jest to autorytet inny niż jakiejkolwiek innej osoby, która wychodzi do ludzi ze stwierdzeniem „Pan mi powiedział…”? Owszem – Paweł odwołuje się do Chrystusa zmartwychwstałego, którego ujrzał na drodze do Damaszku (Dz 9). Nie była to subiektywna wizja – głos Jezusa słyszeli także towarzysze Pawła, a w samym Damaszku wizję Jezusa miał także Ananiasz, z wyraźnym poleceniem, aby udać się do Pawła. Ustanowienie Pawła apostołem i przekazanie mu misji głoszenia ewangelii poganom nie wynikało więc z żadnej ludzkiej strategii czy subiektywnych natchnień, ale z wyraźnego Bożego wezwania. Dlatego w dalszej części Gal 1 Paweł podkreśla, że „nie radził się ciała i krwi” (czyli nie rozważał tego za pomocą naturalnego rozumu), ani nie otrzymał tej misji od ludzi (to znaczy, od apostołów, którzy wtedy przebywali w Jerozolimie). Owszem, apostołowie później potwierdzili misję Pawła, ale nie byli jego „zleceniodawcami”. Wspomniany pobyt w Arabii był czasem wewnętrznego dojrzewania Pawła, ale jednocześnie głoszenia Żydom Jezusa jako Mesjasza (por. Dz 9,22-23). Arabia oznacza kraj pogan – Nabateę, znajdującą się w pobliżu Damaszku (m.in. Petra, słynna ze skalnych budowli). W tym czasie Paweł po raz pierwszy doświadczył odrzucenia Ewangelii ze strony Żydów i, co nie jest wprawdzie wyraźnie powiedziane, ale czego można się domyślać, większej otwartości ze strony pogan. Kategoryczne i mocne słowa zawarte w wersetach 6-9 są niezwykłe w pismach Pawłowych. Nigdzie indziej nie posługuje się formułą przekleństwa – tu zaś powtarza ją dwukrotnie. Powodem jest problem do którego się odnosi. Jest to problem fundamentalny, „być albo nie być” ucznia Chrystusa. Jeśli przyjąć logikę „judaizujących”, której ulegli Galaci, Chrystus stałby się tylko jakimś „kwiatkiem na kożuchu”, mało istotnym dodatkiem do żydowskiego Prawa. Jego śmierć na krzyżu byłaby pozbawiona sensu. Chodzi o to, że Prawo nie daje uwolnienia od grzechu ani nie jest w stanie usprawiedliwić człowieka. „Usprawiedliwić” – znaczy, przywrócić mu moralną integralność, ład moralny pozwalający mu na obcowanie z Bogiem. Temat ten rozwija Paweł także w liście do Rzymian (zwłaszcza w rozdz. 7) – prawo daje jedynie świadomość grzechu, ale nie daje mocy do zerwania z grzechem. Dopiero śmierć Chrystusa na krzyżu pojednała nas z Bogiem i zgładziła grzech. Prawo miało doprowadzić ludzi do uznania Chrystusa, ale nie może być przedstawiane jako alternatywa dla zbawienia w Chrystusie. Twierdzenie judaizujących, jakoby zbawienie w Chrystusie było niepełne bez przestrzegania całego prawa starotestamentalnego (czyli, że Galaci powinni się obrzezać i stać się Żydami), urąga ofierze złożonej przez Chrystusa. Również autor listu do Hebrajczyków wskazuje na pośrednią, pedagogiczną rolę Prawa (por. Hbr 10): „prawo posiadając tylko cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy…”.	1. Jaki jest związek wersetu 4: „Chrystus, który wydał samego siebie za nasze grzechy” z „inną ewangelią” (w. 6-7)? 2. Kim byli „jacyś ludzie, siejący zamęt” i czego chcieli od Galatów (w. 7)? Odpowiedź można znaleźć w Gal 2,11-13; 3,2; 3,10; 5,1-4. 3. Dlaczego Paweł podkreśla tak bardzo, że jego misja i wybór apostoła nie pochodzą od ludzi? (w. 10, 12, 15, 17). 4. Co oznacza sformułowanie „nie radząc się ciała i krwi”? (por. Mt 16,17). 5. Do jakiego wydarzenia nawiązuje Paweł w w. 18-19? (por. Dz 9,26-27) 6. Na czym polega dla nas dzisiaj niebezpieczeństwo szukania „innych ewangelii”? Jakie mogą to być ewangelie albo czym może być skażona prawdziwa Ewangelia Chrystusa? (takich wypaczających czynników może być wiele, np. poprawność polityczna, myślenie w kategoriach „zasłużę sobie na niebo moimi dobrymi uczynkami” lub „dostanę się do nieba, bo mam dar proroctwa”, przeakcentowanie doczesnego wymiaru chrześcijaństwa, czyli tzw. „ewangelia pomyślności”, ewangelia sukcesu)
164	Ga 2
165	Ga 3
166	Ga 4
167	Ga 5
168	Ga 6